Afzien

De leukste verhalen zijn toch die verhalen die prachtig beginnen, mooie, leuke, romatische avonturen waarin uiteindelijk iets mis gaat. Zo zijn Sarah en Kees, onze goede vrienden uit Antwerpen, nu al weer een tijdje een reis aan het maken door China en Mongolië. Elk verhaaltje begint weer prachtig, idyllisch en avontuurlijk maar eindigt met een fantastisch stukkie zelfleedvermaak. Een wandeling door een prachtig natuurpark die dankzij de trage gewenning van de ingewanden aan het vreemde voedsel een stuk zwaarder wordt dan gedacht. En zo zal het nog wel even doorgaan, daar op Toerke. Maar wat wil je, als je een land als Mongolië uitkiest als vakantieplek en een oude russische jeep als vervoersmiddel. Het gaat vermakelijker worden. Maar afzien hoeft niet per se in afgelegen gebieden te gebeuren, het kan prima dicht bij huis. Zo is mijn droomverhuizing ineens veranderd in een ware helletocht.

Ja, het begon allemaal zo mooi. Makelaar belt, groot huurhuis, prima buurt, ENORME tuin, grote woonkamer, mooie badkamer (met lichtbakplafond), een prima keuken, leuke slaapkamertjes, een nuttige hal, twee gangkasten, mooie, zelfs prachtige vloer gelegd met behulp van vrienden, waarvoor nogmaals mijn dank, onze keukenspullen bleken perfect te passen in de inbouwmeuk van de vorige bewoonster. Aan de prachtige meulbels die we inmiddels gekocht hebben ligt het ook niet, het lijkt wel een sprookje, deze opsomming, dit is toch gewoon te mooi om waar te zijn? Waar blijft die wending waar het allemaal gruwelijk mis gaat? Dat de BBQ wat moeilijk aan wilde is het niet, uiteindelijk smaakten de kilo’s vlees heerlijk, en dat de plintjes nog niet gelegd zijn, misschien juist mooier. De afwasmachine doet het, Kiki kickt ook op het huis, maar vorige week ging het dus ernstig mis. De fietsenmaker belde dat mijn fiets af is.

Drie jaar geleden was iedereen die mij een beetje kent hooglijk verbaasd dat ik ging trouwen. Een jaar geleden wist men niet wat men hoorde toen Kittekat zwanger bleek en ik er ook nog blij mee was. Hank die een kind krijgt! Vrijwillig! Wat is er toch gebeurd met die gozer? Trouwen was voor burgerlullen, kinderen waren maar lastig, daar heb je het abstracte, onbegrijpelijke woord ‘verantwoordelijkheid’ voor nodig. Maar sinds vorige week snapt echt niemand het meer, ik zelf wel het minst. Ik heb een fiets. En ik heb inmiddels zelfs al iemand ingehaald. Maar die ging nóg langzamer dan ik.

Ik heb drie keer een fiets gehad. Die gebruikte ik dan één keer en dan liet ik hem staan voor iemand die er wel blij mee is. Ik ben geen fietsmens. Van fietsen word je moe, het waait altijd, hellinkjes zijn voelbaar, het is koud, het rookt lastig, banden gaan lek, en als je moet stoppen kan je niet gewoon lekker blijven zitten, je moet moeilijk doen. Doe mij maar een auto. Of desnoods een tram. Wandelen vind ik ook niet erg.

Binnenkort verhuist mijn werk naar het centrum, 500 meter bij ons oude huis vandaan, we konden het pand zien. Vanuit ons nieuwe huis gaat er geen directe tram of bus naar toe en het is echt te ver om te lopen. Elke dag een taxi of elke dag een parkeerkaart, helaas verdien ik daar niet genoeg voor. Ik had natuurlijk ook gewoon ontslag kunnen nemen. Maar nee, ik heb dus een fiets gekocht. Wel een hele mooie. Maar het blijft afzien.

Nu nog een naam voor het ding. Weet iemand nog een mooie voornaam van een dictator? Zal ik hem Idi noemen? Of Pol? Suggesties iemand?