De dokter met kapot brilglas – bij elkaar gehouden door een plakbandje – knijpt eens hier en drukt eens daar. Kiki rolt als een volleerde circusattractie van haar rug naar haar buik. Hoofdje omhoog, stralende ogen. Hank, ik en de dokter roepen tegelijkertijd ohhhhh en ahhhhhh, wat GOED. ‘Nou, dat is een beweeglijke kindje, snel in de ontwikkeling.’ Wij knikken trots. Of we nog vragen hebben. Jazeker. Een essentieel onderdeel van Kiki begrijpen we niet: haar slaapritme.
Ze slaapt op de bank, in de wagen, in de auto, in de wipstoel, in de box, in ons bed en in mijn armen. Maar in haar eigen bedje huilt ze voornamelijk. Ze grijpt met een handje een spijl vast, slaat met haar andere arm wild op het matras en staart met ogen zo groot als schotelantennes mij aan: hoe kan je me dit aandoen, JIJ die mijn liefdevolle MAMA is. Je weet toch. Hank heeft het ook een keer geprobeerd. Drama. Als een gekooide welp brulde ze de buurt bij elkaar.
De dokter schuift haar bril wat rechter op haar neus. Ze kent de verhalen en ze weet raad. ze vertelt nog eens rustig over de regelmaat. Drinken, knuffelen, spelen en slapen. Bij de eerse signalen van moeheid, leg haar in haar bedje, zing een liedje en laat haar zelf in slaap vallen. OMG, denk ik. Dat gaat nooit lukken. Dan pakt de dokter de twee vaccinatieprikken. Hank en ik praten tegen Kiki, lieve woordjes. Ze kijkt ons aan en geeft een klein kikje, dan een korte schreeuw. Ik hou haar vast en alles is weer goed. Wat een bikkel, knikt de dokter. Mijn trots zwelt aan als een moederkoek in de branding. Vastberaden. Thuis geef ik een flesje, ik zing twee emmertjes water en high head blues, ze rolt wat heen en weer in de box. Na een uurtje zie ik haar wrijven in de ogen. Ik pak haar op en neem haar mee. Leg haar in bedje. WTF, denkt Kiki. Maar ik ben onverzettelijk. Ik zing witte zwanen, zwarte zwanen. Ze lacht. Ik stop een speen in haar mond, trek het dekentje strak en zeg: dag, Kiki. Slaap zacht. Ze huilt. Ik klok het: twee minuten. En nu is het stil. Ik durf niet te kijken, maar volgens mij slaapt ze.
Huh?! Echt? Briljant nieuws.
*Gaat zangles nemen*
Nu kan ik eindelijk allemaal nuttige dingen doen, zoals het huishouden.
*lummel*
Tja, toch herkenbaar hoor. Nou heeft Vl0gje een redelijk dag/nacht ritme, maar dat neemt niet weg dat zijn eigen wieg toch wel de minst populaire slaapplek is.
Gelukkig heb ik een koud hart en ben ik goed in staat een huilende baby lekker te laten huilen tot ‘ie in slaap valt. Ama begint het ook te leren nu.
*benieuwd naar een zingende Hank*
ik ben er natuurlijk weer eens een boek http://www.debakermat.nl/regelmaatinbakeren.html over aan het lezen en daar staat het inderdaad zo mooi in. Nou de uk het nog laten snappen inderdaad. En een ledikantje scoren, want de wieg is te klein aan het worden. Reeds.
Ja, die Ria Blom is me er een. Volgens mij heeft ze alle recensies zelf geschreven (dit boek heeft mij van een post-natale depressie weergehouden, GEWELDIG!)
inderdaad, ook dit boek dient weer met de academische vaardugheid kritisch lezen ter hand genomen te worden, maar dan is het ook wel werkbaar. Dit boek is trouwens van de buuf en de kraamverzorger raadde het ook aan, maar wist te vertellen dat Ria Blom tegenwoordig echt wel ouder is dan het omslagplaatje doet vermoeden.
Onze Finn wilde in het begin ook niet in zijn eigen ledikant slapen, maar gewoon volhouden, hij kikt nu nog nauwelijks als hij erin wordt gelegd.
Dat is fijn dat je dat schrijft, zoute. Want de strijd is nog lang niet gestreden. Jezus, wat een keel kan de Kiki opzetten.