Hoi Ralph,
Ik neem aan dat je ook gewoon dit blog volgt, in onze zelfbedachte hemel. Wifi op wolken, glimmende Macbooks voor iedereen. Hier gaat alles goed. Kiki, mooiste dochter ter wereld, probeert een ochtendtukje tegen te houden door middel van hand-oog coordinatieoefeningen. Heel vervelend, want dat betekent dat ze de speen uit haar mond kan halen om wat te mekkeren. Jij hield ook niet van slapen, verspilling van kostbare tijd. Er was ook zoveel te doen; naar feesten gaan, praten en nadenken over het leven, van elkaar houden en (veel) ruzie maken. Het was ons leven samen, van tieners tot begin dertigers. Wat was je vaak een irritante betweter. En ik een onzekere trien. Maar die mensen doen er niet meer toe, ze zijn inmiddels herinneringen geworden.
Vandaag is het vijf jaar geleden dat we afscheid van je hebben genomen in het ziekenhuis. In de namiddag zon verdween je laatste ademstoot. Je moeder hield wacht aan het bed. Ik liep van de koffieautomaat naar jouw kamer, naar de oncoloog, naar onze vrienden die het ziekenhuis hadden overgenomen als een zwerm bijen. Overal gezoem; hoe gaat het met hem, heeft hij geen pijn meer, hoe lang nog, waarom. Ik rookte als een schoorsteen met iedereen mee. De kring van vrienden is gekrompen. En het geeft allemaal niet. Mijn leven nu is precies zoals ik het wil. Ik lach elke dag, samen met Hank. Alles gaat en is goed. Je weet dat ik nog nooit zo gelukkig ben geweest.
Vandaag zal mijn hart deels op je wolk zitten. Even weer mee zweven op onze herinneringen.
Dag lieverd,
Katrien
Ik krijg spontaan een beekje in mijn ogen. Mooi, rakend en herkenbaar. Ik stuurde pas eergisteren weer eens een brief naar mijn moeder zaliger. Luchtpost uiteraard. En dat lukt aardig met deze prachtige Mongoolse blauwe hemel boven me. Met de arenden die hier rondzweven wordt het vast per express geleverd. Veel liefs en tot weldra in de Keppler.
Fijn om jullie weer snel te zien, stoere reizigers.