Ik denk dat ik mij maar weer eens serieus moet gaan bezighouden met het versterken van spieren. Sporten heet dat, geloof ik. Zo wist ik maandagochtend wederom een rugspier te verdraaien. Dit is niet handig met het optillen van een zeven kilo wegende baby. Of deze in bedwang proberen te houden tijdens het verschonen van een luier of het aankleden. Kiki begint hier een ernstige hekel aan te krijgen. Als een WWF worstelaar draait zij op haar buik om vervolgens alle Zwitsal producten van de commode te gooien.
Een mankement wat alleen te verhelpen is door haar voortaan naakt door het leven te laten gaan. Dit is prima, maar de mensen buiten zijn altijd zo snel in veroordelen. Dus worstel ik rustig met haar, net zolang tot de luier een beetje decent zit. Het vijf maanden leven bestaat momenteel uit het verkennen van de vloer via snelle kruipachtige bewegingen. Als ze dan met haar hoofd tegen mijn been aan drukt, betekent dit dat ze omhoog gehesen wil worden zodat ze staand een paar stapjes kan doen om vervolgens alles van tafel weg te vegen. Of ze sabbelt net zo lang op een tijdschrift tot deze op is. Ook mijn MacBook moet het vaak ontgelden. Kwijl is haar deel. Tegelijkertijd is haar fijnere motoriek een wonderlijk gezicht. Zo pakt ze de speen uit haar mond – dit ontlokte aan Farquaad laatst een kreet van blijdschap: een baby die zelf de speen erin en eruit kan doen, er is licht aan het einde van de tunnel, etc – en bekijkt deze van alle kanten, haar handje sierlijk bewegend in de lucht. Mijn kleine ballerina.
lol om de foto!
Geweldig. Mijn supermama na een weekend oppassen op Kiki: maar hoe zat dat nou, met die melk die ik ’s nachts moest geven? Je bedoelde toch melk uit de ijskast? Euhm…nee, daar staat: schepjes poeder melk. Oh! Nou, dan heeft Kiki heerlijk gedronken van die gepasteuriseerde melk die je normaal gebruikt als opgeklopte melk bij de koffie. Kindertjes uit Afrika zijn wel erger gewend, hoor.
ghehe: opvoeden van twee generaties…