Het waait in mijn hoofd. Al een tijdje. Eigenlijk vanaf het moment dat ik zwanger raakte van Kiki. De hormonen legden mijn zenuwbanen open en bloot, zodat ik meerdere malen met rode ogen mij haastte naar de w.c. Om de starende ogen van collega’s te ontvluchten. De wind is nog steeds niet gaan liggen.
De dodelijke deadline doet iedereen zenuwachtig heen en weer hollen tussen het koffiezetapparaat, de printer en de computer. LAATSTE KANS om dit jaar nog alle besluiten over de eenmalige inzet van financiële middelen af te handelen. Met militaire precisie vliegen de projectsubsidies gedekt door begrotingspost zus en zo uit mijn handen. Ik stuur ze met zes klikken door naar mijn teamleider en hoofd financiën. Teamleider roept vanachter de boekenkast die onze kantoortuin doet scheiden: ik stuur ze allemaal door, ok? Ja, ok! Een half uur later staat het hoofd met alle stukken naast mijn bureaustoel. Bijna briesend. Overleg. Met die en die erbij! Er sproeit iets via mijn oksel door mijn truitje heen. God oh god. Als ze maar niet gaan MIERENNEUKEN nu. Moet nog dit jaar mensen blij maken met beloofd geld. Collega naast mijn bureaustoel: klopt het dat hij de lunch moest gaan regelen of ging N. dat doen? Waar is dat lunchoverzicht? Geen idee. Maar veel plezier met het kopen van brood, stel ik voor. Mailbox kraak onder de hoge prioriteitsmail. Rode vlag, nu openen. Overleg, vandaag nog. Opvang gaat sluiten, is de wethouder al ingelicht? Deadline aanleveren gegevens jaarplan 2009 en zijn de aanvullende voorwaarden voor de aanvragen al ingevuld? Alle projectleiders dienen dit niet te vergeten. Maar ik ben geen projectleider. Wil ik dat ooit dan worden in deze omgeving? Ik wil niet meer, gaat door mijn hoofd. Telefoon. Goeiemorgen, dienst zus en me zo, met Kittekat. Met die en die. Hoe staat het met mijn geld, is er al iets meer te zeggen over de termijn? Wacht, ik kom zo wel even naar je toe, je zit achter je bureau? Nog vijf minuten voor het overleg. Deadline is twaalf uur vanmiddag. Ga ik redden. Om vijf over drie heb ik nog wel een gaatje, mompel ik. De koffie smaakt naar warm water met toegevoegd aroma. Mijn collega schuin tegenover mij kijkt mij bezorgd aan. Ze tikt als een razende. Ik loop maar weer eens naar de printer. Ik zie mijzelf in de ruit. Wat een serieuze kop. Waarom val ik niet wat sneller af door deze stress. Wat doe ik hier. En de wind blaast, het hek rammelt.
Wat een juk, en helemaal voor een transfinancieel. Waarom wordt er nooit collectief aan winterslaap gedaan in deze periode? Altijd maar deadlines aan het eind van het jaar, het is onnatuurlijk.
Precies! Ik zou dit juk overigens heel goed kunnen dragen als ik deadlines had aangaande het schrijven van artikelen over bijvoorbeeld de Louis Vuitton schoenen/tas reclame met Madonna.