Ziek

Het venijnige virus wat je nietsvermoedend doet hollen naar de dichts bij zijnde toiletpot om daar al je ingewanden te deponeren heeft hier flink huisgehouden. Het begon met een zurig naar braaksel ruikend kind en eindigde met Hank op de bank en tussendoor lag ik voor pampus in de douchebak. Samen ziek zijn heeft wel iets.

Maar het beste van samen ziek zijn, is het samen weer beter worden. Gisternacht lagen we met z’n drieën in het krakende bed. Kiki vindt doorslapen nog steeds een zaak voor peuters, vermoed ik. Ze is soms onverzettelijk: tussen ons in liggen of dramatisch doen in eigen bed. Met mijn bedlampje aan springt haar duracelbatterij op ‘aan’ en begint ze haar repertoire aan gebaren – wild wapperen met handen, trekken aan ons haar, naar een tong of neus grijpen en slobberzoenen geven – en geluiden – tatatataa, danggg, nanaanaa, mamama, papa, dah, hi hi hi hi – door te nemen. Doet men het bedlampje uit, is ze vrijwel direct stil en valt ze in slaap. Mits iedereen om haar heen dat ook doet. Daar liggen we, lekker warm onder drie dekbedden. Een buurvrouw hoest. De Big Ben klok slaat half vier. Door mijn hoofd gaan alle dingen die ik nog moet doen op mijn werk. Ik puzzel een schema in elkaar; die vergadering afzeggen, dan die mensen bellen en dat regelen. Big Ben slaat vier uur. Ik zucht en laat het los. Ik duik de diepte in en voel een handje op mijn gezicht. Haar ademhaling gelijkmatig en vertrouwd. Een warme voet van Hank tegen de mijne. Ledematen liefde. Alles is goed, daar in ons bed.