Het heeft wel wat om aangekondigd te worden bij iemand thuis. Gisteravond verwisselde ik mijn avondleven op De Bank met Hank voor een avond met oude vrienden, feestvrienden en semi-bekenden. Ik liep de trap op naar de woonkamer die volzat met genoemde mensen. Iemand riep heel hard: de GROOTSTE SLET van ons ALLEMAAL! Ik wees onmiddellijk naar de kwaaddoener en riep terug: HOER!
Waarna de jongen opmerkte dat ik helemaal niet Daphne was. Ik ging zitten naast een half Griekse jongen met een bontgekleurd vogeltje op zijn hoofd. Zijn vriend deed een rondje droogneuken. Een man van de radio liet ondertussen zijn kapsel goud spuiten, waarna we allemaal een heerlijk kopje paprikasoep kregen voorgezet door de jarige gastvrouw. Fijn, zo’n feestje. Voor mij was het ook weer een samenzijn met mensen waar Ralph een (feest)connectie mee had. Ik raakte in gesprek met een jongen gekleed in een t-shirt die wulps over zijn schouder gedrapeerd hing. Hij vond dat ik vorig jaar op het verjaardagfeest nog zo’n mooie Buik had. We raakten in gesprek en kwamen uit op de dood. Hij vroeg door over het sterfmoment van Ralph maar ik kapte het af. Geen zin in meer tranen. Zwijgend at ik een vijg en een rond stukje mozzarella, in een omhelzing vastgehouden door zachte zoute ham. Het mooie van alles was om rond elf uur weer op mijn fiets te stappen en naar mijn basis terug te keren. Ik werd uitgelaten met een sinterklaasliedje.