Van die dingen

Fietsen met je kind voorop. Dat is handig! Aldus een vriendin van een vriendin die ik laatst tegenkwam in de super. Ik stond wat moeilijk te doen met Kiki in de wagen, een scanner in een hand en een mand met daarin net teveel spullen erin gepropt in de andere hand. Want dan kan je het kind in de boodschappenkar zetten, vervolgde ze terwijl ze geroutineerd een vies mondje schoonpoetste. Hmmm, dacht ik. Hmm. Handig? Handig? Hmm. Totdat Hank afgelopen vrijdag mij een filmpje liet zien. Dus toog ik vanochtend vroeg met een tas, zitje, windscherm en kind onder de arm richting de fiets.

Windscherm en zitje gereed: check. Kind in zitje, soort van tuigje vast: check. Boodschappentas hangend aan stuur: check. Slot eraf: check. De zon scheen en de straat was nog maagdelijk leeg. Ik rekte mijn linkerbeen omhoog en gleed op het zadel. Ik zette af en daar gingen we, de horizon tegemoet als een vers heldenduo. Hihi, giechelde ik. Hihi, giechelde ik wat harder. Dit is leuk! Eindelijk voelde mijn fiets normaal aan, met het gewicht van Kiki voorop. De fiets kreeg iets stabiels. Ik zong Berend Botje en Kiki begon enthousiast met haar handen te wapperen zodra ze de AH in zicht kreeg. Ik wurmde Kiki uit het zitje en tegen mijn heup aan liepen we naar binnen. Stopte vijftig cent in het slot en zette Kiki in de kar. En we gleden zwierig over de gangpaden, langs de schappen.

Op de terugweg voelde ik mij in een flits als mijn moeder. Altijd alles deed zij met de fiets. Een kind voorop, eentje achter, twee volle boodschappentassen aan het stuur. Hoogzwanger tijdens een fietsrit naar de wasserette. Halsoverkop terug naar huis om binnen een uur mij eruit te persen. Ik glom toch best wel een beetje. Maar nou niet denken dat we op fietsvakantie gaan. Ik sprak Kiki streng toe. Dat doe je maar met oma.