De luizenzak

Daar staan we dan. Voor de deur van de crèche. Kiki begint wild met armen en benen te zwaaien want ze ziet al het speelgoed daarbinnen. En kindjes. Leuk! Toch?

De deur zwaait open en een meisje met vriendelijke en kordate ogen komt ons tegemoet. We trekken onze schoenen uit. Binnen huilt een baby in een wipstoeltje en er dartelen een stuk of wat kindjes rond. Drie andere meisjes zijn in de weer met flesjes, kleren of verschonen iets. Kiki ziet het aan en vindt direct dat dit dus echt helemaal niets voor haar is. What were we thinking. Ze klampt zich vast aan mijn been. Ik til haar op. Kijk dan, gaaf speelgoed hoor. We raken een treinbaan aan. Ze overziet alles weer vanaf veilige hoogte op mijn arm en besluit dat het goed is. Als we de vragenlijst invullen – enge ziektes, nee, bijzonderheden euhm dat ze heel lief is en pittig, ook – komt ze zo nu en dan weer even tussen mijn benen staan. Samen met Hank pakt ze een autootje. Mooi! Een jongetje van haar leeftijd komt bij haar staan. Kiki geeft het autootje aan hem. Contact!

Dan moeten we maar afscheid nemen. Tot over tweeënhalf uur, koekie. Zoen, zoen op een plakkerige snotwang. Ze kijkt niet begrijpend, ze valt stil. We lopen naar de gang en doen onze schoenen aan. Aan een van de haakjes hangt een zak. Er staat op LUIZENZAK. En met zwarte stift geschreven KIKI. Haar eerste luizenzak. Weer nieuwe mijlpaal erbij.