De dictator

We waren allemaal van slag, de afgelopen twee weken. Hank moest uiteten met collega’s, ik zat in mijn vrije tijd te knagen op de inschatting van het krijgen van de griep met mogelijk dodelijke afloop, moest de wethouder eventjes voorbereiden op een werkcongres (nog twee te gaan dit jaar), deed ik elke avond 60 sit-ups en kreeg te maken met een dictator in huis.

Het ging weliswaar om een dictator van klein formaat, maar dat deed niets af van de decibellen aan gekrijs en haar plaktechniek om ervoor te zorgen dat ik vooral niet opstond van een stoel, bijvoorbeeld. Stel je voor. De dictator volgde mij overal in elke kamer van het huis. Als ik iets weggooide van kennelijke waarde voor de dictator, zeg een lege plastic fles Persil, dan haalde zij dit uit de vuilnisbak onder verontwaardigd gegil. De dictator ging spelen met een snoer om haar nekje. Dit vond ik geen geen goed plan. Met wijdopen mond krijsen, het snoer vasthouden alsof haar leven ervan afhing, weglopen, in de gang krijsen als een gemartelde baviaan in een testomgeving. Dan was er de zaak van naar bed gaan. Met een been al over de spijlen heen, krijsend, armen om mijn nek. Ik haalde de half uit bed hangende dictator eruit en al snikkend viel ze tegen mij aan in slaap. Uitgeput. Van al het protest. Ik wiegde mijn dictator met verlatingsangst.