Niets zo grillig als de ontwikkeling van je eigen kind. Net als je denkt: goh joh, hebben we mooi voor elkaar zo, begint het gelazer gewoon opnieuw. Midden in de nacht klinkt uit het ledikant: NEEEEEEEE, NEEEEEEE, NEEEE!!!
Alsof Johnny Depp toch in een auto ongeluk was betrokken en met gebroken nek in een of ander Frans ravijn ligt. Hank erop uit. Kiki, kom maar meisje, ga maar lekker liggen onder de dekentjes, kijk Perry ligt er ook en al je speentjes en meneer A gaat ook fijn slapen. Maar Kiki is met geen enkel woord weer tot haar onderbewustzijn te krijgen. Zodra de deur wordt dichtgetrokken brult ze op volle kracht wederom de ontkenning. Niemand doet meer een oog dicht. Zelfs de oordoppen kunnen dit lawaai niet aan.
De derde nacht besluit ik tot een radicale daad, eentje die gewoon verboden dient te worden. Breng haar maar in bed, slaap jij op de bank. Kiki brult een intense MAMAAAA van blijdschap als ze mij in bed ziet liggen. Haar lijfje schokt nog na van het huilen en NEE roepen. Samen onder de dekens krijg ik een speen van haar in mijn mond en vertelt ze over de lamp. Ja, dat is de lamp die daar hangt. En OH, dat is de iPhone van mama. Ja, dat klopt. Samen kijken we foto’s, op de calculator slaan we de nul tien keer aan, de nul is een goede vriend van haar en dan gaat ze uit bed om de kaart van Barbabob van de muur te rossen. Hmm. Niet goed, denk ik. Ze doet haar silly walk – met armen zwiepen en licht marcheren – en blijft staan bij de boekenkast om een Heinz te pakken die gelezen moet worden. Gelukkig, in bed. Haar ogen zijn zo zwart als de nacht. Heinz is al snel uit en dan moet ze gaan staan op bed en smijt ze meneer A de afgrond in. Anderhalf uur later besluit ik dat dit experiment beeindigd moet worden. Samen met een nog wakkere Hank leggen we haar in bed. Ze krijst haar longen eruit. NEEEE!!! NEEEEE MAMAAAAA PAPAAAAA!!
Het was het proberen waard, moppie, zegt Hank troostend. Het is inmiddels half vijf. We stoppen allebei oordoppen in en hopen dat de bovenbuurman ze ook heeft aangeschaft. Ik droom over een moordenaar die het op mij heeft gemunt. Zwetend word ik wakker. Kiki een uur later. Ik neem haar in mijn armen en zo lopen we naar de keuken, drinken maken. Wil je die drinkbeker? Ja! Ze kijkt me vrolijk aan, helemaal blij om mij te zien, haar mama. De energie komt terug, gedoseerd en aanvoelend als de zondagmiddagchill na een nacht stappen met vrienden. Het is een fase, gaat weer over, neurie ik op de tune van Pingu. Of zal het te maken hebben met de volle maan?
Mooi gedaan.