Het roze bos

Afgelopen zondag was bijzonder. Hank, ik en dxtr betraden in real life het zwarte bos. Het belang van het zwarte bos is wel duidelijk, dertien trouwe lezertjes. Zonder het zwarte bos geen Hank, noch Kittekat. We hadden ons goed voorbereid. Met offers voor de bosnimfen in de vorm van rode klei, zachte objecten en lichtgevende oranje objecten. De avond ervoor waren wij diep in conclaaf over het vraagstuk van gratis energie en de gevolgen daarvan op onze directe artistieke belevingswereld, onder leiding van de schoonmaakploeg. Tijdens dit debat kreeg ik nog een diep, diep door mijn hart borende belediging van de dienstdoende ober. Of ik soms een kopje thee bliefde.

Ondanks deze tegenslag reden Hank en ik de volgende dag met de witte Duitser door de bomen en vallende bladeren naar onze lotsbestemmingsplek. Het zwarte bos opende haar poort. Wij boden de offers aan. En wij gingen nederig zitten.

Voorzichtig gluurde ik door mijn wimpers om mij heen. En ik zag dat het goed was. Het zwarte bos is helegaar niet zwart, maar ROZE. Het allerkleinste bosnimfje had de mooiste rozerode toet ooit en zij lachte gul. De wat grotere bosnimfen dansten in balletpakjes en opkrullende roze rokjes over de vloer en de bank. De oppernimf zwaaide met de mooiste scepter, had alles onder controle terwijl de boswachter al fluitend beschuit met roze muisjes uitdeelde.

Na deze openbaring werden wij geleid naar de oerplek, het kloppende hart van het roze bos. Daar, midden in de kamer bezaaid met blokjes en tule en poppen, stond het apparaat. Redelijk snel nog startte het op en het beeldscherm straalde. De boswachter begon wild op het toetsenbord te rammen en de muis vloog alle kanten op. Een wirwar van letters in alle kleuren. En veel geluidjes. Hier gaat een nieuwe generatie boswachters opgroeien.

Een memorabel moment.