Nog even

En dan vakantie. Nou, daar zijn we best hard aan toe. Wat nog meer? Er gloren spannende projecten aan de horizon waar ik nog even niets over kan schrijven. Even geduld uitoefenen, anders raken de alpaca’s alleen maar van de kook. Soms heeft een maaltijd net dat ietsje meer tijd nodig om door te pruttelen op het vuur.

Misschien moet ik maar een waargebeurd verhaaltje vertellen. Een week geleden, dinsdagochtend. Het moment dat de nacht met weerzin overgaat in de dag. Ik schrik wakker van een geluid uit de woonkamer. Het klinkt alsof een voorwerp heel hard op de vloer wordt gegooid. Hank woelt een beetje naar links. Mijn hart klopt snel, mijn huid tintelt. Ik moet naar beneden om te kijken. Zo zit ik in elkaar. Erg nieuwsgierig van aard. En bovendien dicteert mijn blaas om naar de wc te gaan. Beneden. Ik loop voorzichtig de trap af. En kijk snel de woonkamer in. Aan het kleine stuk muur tussen de twee ramen in zie ik de achterkant van een fotolijstje heen en weer schuiven. Het schuiven maakt een zacht zoevig geluid. Sjjj, sjjj. Ik duik de wc in, het warme vocht stroomt even snel als mijn hart. Een paar uur later in de volle ochtend als de noordzuidlijn arbeiders buiten fluitend aan de slag gaan, neem ik de schade op. De zwarte fotolijst met onze trouwfoto is van de achterkant naar beneden gevallen. Het glas geheel in tact, geen scherf te bekennen. Door de val ligt de foto met Ralph nu precies boven de schuinhangende fotolijst van oma Griekenland. Wil je soms van me scheiden, liefje? Hank zet een kop koffie voor me neer. In de keuken klettert het blauwe wasrek op het aanrecht. We kijken elkaar aan. Ik neem bedachtzaam een slokje.
Echt niet, liefje.