Dagboek over een bolletje: de misselijkheid

25 juli 2007: Er zit nu een bolletje in mij. Het bolletje is aan het delen, groter aan het worden.

De schok van het bolletje komt merkwaardig genoeg overeen met wat ik voelde toen de chirurg vertelde over de tumor in Ralph. De aarde valt weg van onder je voeten. Want je weet dat vanaf nu alles verandert. De twee blauwe lijntjes die ik heb gepiest, doen Hank en mij huilen. Overweldigd door weer dat besef dat alles gaat veranderen. In een groot avontuur, deze keer. We houden elkaar stevig vast. Kijken elkaar aan en we beginnen hysterisch te lachen. Hihi, wat GAAF! Je bent ZWANGER, moppie, zegt Hank. Ik stuiter heen en weer op onze rode bank.

Toen we twee jaar geleden over jou begonnen te spreken was je een lief klein meisje met blonde krullen. Een beetje stout. Met zo’n trillend onderlipje waarmee je alles voor elkaar ging krijgen. Bij papa. En nu staat het beeld op zwart. Ik voel alleen de bescherming naar het bolletje toe. Ik wil eerst zo graag dat je wortel schiet. Dus je blijft voor nu nog even een abstractie, een wonder van de natuur. Want dat ben je. Eerlijk gezegd geloofde ik niet meer zo in dat meisje met de blonde krullen. En kijk eens wat je nu met mijn haar doet. Het voelt zacht aan en valt soepel langs mijn gezicht.

30 juli 2007: De assistente van de verloskundigenpraktijk rekent het uit. U bent vier weken en vier dagen zwanger en uitgerekend op 3 april 2008. Mag ik u polisnummer? Precies vier jaar geleden overleed Ralph. Mijn lief. Vier jaar alweer. Wat een vreemde dag. Het lijkt al bijna een herinnering uit mijn leven. En ik wil vandaag helemaal niet stilstaan bij jouw dood. Nu voel ik me alleen nog maar zwanger. Tieten voelen strak aan, gevoelig. Buik voelt strak aan, opgezet. Ik ruik alles tien keer zo sterk. Vieze geurtjes staan me zo tegen dat ik mij vaak moet afwenden. Of ik gooi het direct weg, een oud sponsje. Gisteravond op de wc rook ik ineens een sterke bakgeur. Versgebakken koekjes, net uit de oven. Onze wc staat in een bijna open verbinding met de keuken van de buren, erg vreemd was het niet. Ik bleef wat langer zitten. Lekker.

Op je vrije vrijdag de toiletpot schoonmaken met chloor; niet slim. Wat is dat een intens smerige lucht. Ik ben te lui om een cappuccino te maken. Bedenk dat het als een uitstekend experiment zou dienen om te kijken of ik minder misselijk zou zijn zonder koffie. Twee uur later lig ik weer in bed. Het maakt niets uit wat ik doe, eet of drink. Ik blijf gewoon misselijk.

Zaterdagmiddag loop ik door Utrecht, mijn stadje. De zon schijnt, de huizen staan er mooi bij en het is net of je weer thuiskomt. Van die gedachte moet ik bijna huilen, op straat. Zus verwendt mij met een koud voetenbad, toast en koude limonade met ijsblokjes. Zo lief. Thuisgekomen ga ik bijna over mijn nek. Sigaarrook. Dat leek Hank gezonder voor iedereen. Dat moet hij dan voortaan maar buiten doen, lijkt mij.

Een gedachte: stel je voor dat ik vuilnisvrouw was geweest. De hel!