Vertellen over niets

In tijden dat er zulke spannende, ingrijpende dingen gebeuren ga ik af en toe eens terugdenken aan de mooie dingen in het leven die ik heb meegemaakt. En dan niet persé aan dingen uit een ver verleden, want zo goed was het allemaal nu ook weer niet, vroeger, toen alles nog beter was. Nee hoor, dan denk ik aan de mooie dingen die we een week geleden nog aan het meemaken waren op vakantie in Griekenland. Wat zal ik later mooi kunnen vertellen aan ons ukkie hoe ontzettend lekker we drie weken lang helemaal niks hebben gedaan, aan ons ADHD ukkie, tsjee wat ging die tekeer tijdens de laatste echo, schoppen, slaan, draaien, headbangen, of wilde het ons laten zien hoe ontzettend blij het is met ons als ouders: “zo ontzettend tof dat ik jullie als papa en mama heb maar ik kan nog niet praten dus ga ik me maar even aanstellen, straks ga ik gewoon weer niks doen want daar hou ik ook van.” Of bijna niks, deden we in Griekenland. We zijn twee keer in Adolf gestapt om een kort ritje te maken. En verder hebben we in de hangmat gehangen en af en toe in de hangmat geschommeld. En toch zal ik daar lang over kunnen vertellen, over dat niks doen.

Af en toe even uit de hangmat als je genoeg gelezen hebt, de tuin in om bijvoorbeeld even naar een boom te kijken of naar een anker wat toevallig ergens is neergepleurd, of even naar mezelf, ik liep daar toch rond. En dan weer terug de hangmat in natuurlijk, moe worden is zonde van je tijd, daar heb je mensen voor.
Vertellen over ons droomhuis op die prachtlokatie. Een droomhuis wat ook nog eens gewoon te koop is, inclusief 20.000 hectare grond, heeft er iemand een flinke verzameling miljoenen euren over? Het wordt niet los verkocht, er hoort een ENORM hotelcomplex bij, zo onhandig! Ach, ik zie het al helemaal voor me, ’s ochtends komt het ukkie de slaapkamer binnen en doet de luiken open om ons wakker te maken. We moeten namelijk de hangmat in! Of dobberen in zee! Of een glas wijn drinken in de schaduw, op de trap! Takkies kijken!

Ik wil mijn uk vertellen over Thessaloniki, waar je ook helemaal niks hoeft te doen, vanaf het dakterras kan je kijken naar mensen, zo af en toe, die lopen daar niet zo veel rond, veel te warm, naar ingestorte huizen, naar hele huizen, naar plantjes, naar beestjes of gewoon naar dingen. En als je daarmee klaar bent dan kan je gaan kakken. Ja, ik realiseer me dondersgoed dat de uk over een paar jaar klaar is ná het kakken, niet er voor, en dat dat dan loeihard door het droomhuis geschreeuwd wordt omdat de kont afgeveegd moet worden.