De expositie

Vrijdagavond, een plein tegenover de wolven in Utrecht. Volgens mij is het hier. Hank wijst naar een dieproze neonverlichte ruimte met stroboscoop flikkering en een gezellige minimalistisch technodreun. Vriend Wessel opent de lange glazen deur van zijn nieuwe atelier en we staan onmiddellijk op vertrouwde grond.

Er hangen nieuwe schilderijen aan de muur, er staan Jack Daniels en graswodka op de keukentafel en er liggen krentebollen onuitgepakt op het aanrecht. Hier en daar vang ik een glimp op van Ralph. Als foto aan de muur. Of als flyer van een Amerikaanse dj met een bizarre gelijkenis. Een voor een druppelen alle vrienden binnen, schuiven aan de keukentafel en het is alsof ik mijn tienjarige laarzen aantrek die zitten als slofjes. Iedereen ziet er hetzelfde uit, alleen een paar jaar ouder. We praten over scheidingen die minder erg lijken te zijn en huizen die verkocht of gekocht moeten worden. De vriend van Femke promoot overtuigend haar net verschenen boek en gebruikt hierbij zijn punk ingestelde inborst. Heel efficient. Ik zie een veel meer zwangere dan ik rondlopen, een kennis met haar pasgeboren baby gewikkeld in een doek. Wessel is gastheer, neemt voor iedereen de tijd en praat met trots over zijn nieuwe werk. Het Kreuzberg schilderij bevalt me. Zwarte kerken, witte ster, roze achtergrond. Maar je zou er ook gerust Veenendaal in kunnen zien. Dat vind ik mooi. Nou nog ergens negenhonder ballen tevoorschijn halen. Een stuk muur. En Bing in elkaar laten slaan omdat hij er al een optie op had genomen.