EN WE HEBBEN EEN WINNAAR! Mijn zwangerschapsverlof is bij deze ingegaan, na een dag van hard werken aan een overdrachtsdossier, uitdelen van soesjes en ordenen van mappen met papieren. Dat ik het in een stuk gehaald heb, mag een klein wonder heten. Zo stond ik gisterochtend op de Jan van Galenstraat, na te denken waar in hemelsnaam het gebouw ook alweer moest staan waar ik een overleg had. Het gebouw was weg, zo leek het. En de ochtend was al niet zo best begonnen, met een bloeding en een huilbuitje als ik dacht aan de hoeveelheid werk die ik nog moest verrichten, alsmede alle overleggen waar ik nog aan moest deelnemen. Ik ging maar lopen, waarschijnlijk de verkeerde richting op want dat doe ik meestal.
Na tien minuten herkende ik nog steeds niets en begon ik te twijfelen aan mijn verstandelijke vermogens. En ik moest plassen. Heel erg plassen.De twee bouwvakkers die bezig waren met het uitgraven van een stuk stoep dachten dat Dienst Werk en Inkomen toch zeker drie kilometer verderop zat. De andere kant op. Na moeizame meters lopen kwam ik weer op hetzelfde punt als waar ik gestart was en de tranen sprongen uit mijn ogen. Ik belde opperhoofd van ons secretariaat en weende door de telefoon dat ik het allemaal niet meer wist en dat ik bovendien aan het bloeden was. Ja, zo stond ik ervoor. Alleen op de Jan van Galenstraat, met de duurste telefoon tegen mijn oor geplakt, bloedend, met een blaas op knappen en een mysterieus verdwenen gebouw. Ik was beyond sneu, ik zat gewoon over de grens heen. Een tram stopte voor mijn neus en ik stapte in. Beklemd tussen twee kinderwagens en twee hoofddoeken zat ik mijn plas op te houden, te wachten tot ik naar bed mocht gaan. Thuis aangekomen belde ik de vroedvrouw die mij geruststelde. Bloeding kwam waarschijnlijk door de verschuiving van de placenta of een geknapt bloedvat van de baarmoedermond. Mocht ik erge krampen gaan krijgen, dan terugbellen. Ik kroop in bed en begon weer te huilen. Heel hard. En ik viel in slaap, diep. Weg.
Nu ben ik er helemaal klaar mee, met beleidsnotities, memo’s en annotaties voor de wethouder, convenantteksten, oneindige maildiscussies, vergaderstukken, aantekeningen, ambtwoningsgesprekken, strategische overleggen over G4 plannen, moeilijke blikken en diepe zuchten van bijna-overspannen collega’s, teamoverleggen met actielijsten, kwartaalrapportages voor het bestuur, GSB cijfers, prestatie-indicatoren, regio overleg en broodjes voor bij de lunch.
Ik ga broeden.
W00t! Nu aftellen, en flink balen mocht je overtijd lopen :D.
En als ik geen tukje doe of bezig ben met het kopen van roze rompertjes, de hele dag dailymieuwen! Misschien ook wat inlezen over het ‘ouderschap en den blozende baby: welke onderdelen van belang zijn voor een vitaal leven’. Of ‘Puberteit, een lastige klus om te klaren’.
ik heb nog een prachtig boekwerk voor je te leen, getiteld: ” Onze Nozems”. Het is vrij recent, uit 1960 ongeveer.
http://home.hetnet.nl/~Rpn60/kaftabcdernozems.jpg
voor een fotootje ervan.
Wellicht nog enige extra informatie voor als het een puber wordt. Je weet maar nooit.
Fijne Zwangerschapsverlofdagen gewenst! Dat het maar flink mag groeien en gezond mag schoppen en draaien en dergelijke.
Het wordt tenslotte lente.
PS. alleen roze rompertjes? Zachtgeel of lila is misschien ook leuk?
Een welverdiend verlof, me dunkt. Lekker bijslapen en volgende week ergens lekker midden op de dag ongegeneerd thee- of koffieleuten!
En gelijk heb je! Bijkomen voordat het echte grote werk begint: de baby!
Jezus, wat zijn we het weer eens met z’n allen. Kittekat gaat met verlof, hoera ende jubel! Waar is de kritiek, wats gebeurt met discussie?
Hmpf.
Broedze :-)
Ik was mijn handen in onschuld, Farquaad.
Onschuld… Zou dat geen mieterse naam zijn voor een stuk zeep (of een pompertje met zeep)? Gat in de markt! en nu ga ik aanvinken dat ik geen commentspammer ben.