Gent?

‘Nou, dat valt me behoorlijk tegen’. Ik probeer het matras uit. ‘En dit noemen ze een upgrade? Een honeymoon suite waardig? Waar is dan de fokking champagne?’ Dit Pinksterweekend begint niet zo best.

Hank en ik rijden naar Gent, Kiki met een blije oma achterlatend. De zon schijnt door het open dak, de tassen zijn gepakt met teveel kleren en een berg boeken. Ik val in een coma-achtige toestand tijdens de langgerekte file op de Antwerpse ring. Na het uittesten van de rekbaarheid van mijn blaas, staan we een aantal uur later voor ons hotel. Het meisje achter de balie zorgt ervoor dat we nog blijer worden dan we al zijn; we worden ge-upgrade. Zo heb ik ze graag. Ik weet ook wel dat het betekent dat deze hotelmensen niet kunnen boeken, maar dat geeft niet. Upgrade! Mini-bar!

Maar de werkelijkheid is dat we worden weggezet in de uiterste hoek van de executive rooms. De kamer herbergt vijf deuren, een walking closet, een spiegel die alle poriën in je gezicht vijftig keer vergroot en een bed opstelling die niemand begrijpt, behalve de kennelijk op dat moment in laveloze toestand verkeerde hotelier. Dit alles wordt opgeleukt met khakikleurige gordijnstof en een bijpassende beige dekbedovertrekset. Hank en ik moeten even overgeven in de w.c. om vervolgens toe te geven aan het matras wat wel heel zacht onze gestreste ruggen weet te masseren. Om half tien s’ avonds worden we verwilderd wakker. Hank sleurt mij uit bed. ‘Trek iets aan, we moeten nu naar buiten anders sluiten de restaurants!’ Ik gooi een lipgloss op mijn wangen en trek een dingetje aan.

We hollen de eerste beste tent binnen. De kok is inmiddels naar huis maar we mogen nog wel wat van de kleine kaart bestellen. Ik neem een boerenboterham met platte kaas en Hank een pasta Bolognese. Na een kleine twintig minuten krijgen we ons eten. Mijn boerenboterham ligt bedolven onder een witte sperma substantie. In de pasta van Hank drijven vooral veel groentes. Mijn sperma smaakt naar niets, maar plakt wel aan mijn gehemelte. Ik probeer de kat onder het tafeltje te voeren, maar dit mislukt. Hank lepelt romantisch wat pasta in mijn mond. ‘Hmmm, groentesoep.’ We besluiten dat we aan de wijn moeten. Snel, voordat alles uit de hand gaat lopen. Anderhalf uur later slenteren we door de straten van Gent, filosoferend over het anusbeestje en de belletjes spuug waarmee hij zich omringt. We worden ruw afgesneden door een toeterende porsche. Uit de auto stapt een vrouw met een klein designer hondje aan een ketting. ‘Hee! Dat lijkt wel Tania de Metsenaere met haar hondje Eddie!’ Hank blijft staren terwijl de vrouw haastig voorbij loopt. Ik bries als een steigerende pony en wil Tania de Metsenaere en haar hondje Eddie achterna lopen om haar eens goed de waarheid te zeggen, maar Hank houdt mij tegen. Hij drukt een pen en een bierviltje in mijn hand. ‘Vraag een handtekening van haar man, Herman Brusselmans, als je er toch heengaat.’ Mijn ogen spugen platte kaas. Gelukkig is het hotel weer inzicht en strijken we beiden op het beige bed neer, uitgeput van alle emoties.

Uiteindelijk komt het allemaal goed. De volgende ochtend brengt ons een ontbijtbuffet met ongekende mogelijkheden en gedurfde combinaties zoals roerei, bacon en pannenkoek met stroop. We lopen hand in hand langs de winkels waar ik een op maat gevormde G-star spijkerbroek vindt en Hank verdwaalt in een boekenzaak. Ons avondeten wordt deze keer bereid door een kok met smaak, terwijl de koele witte wijn ons elegant verwend. Hank eet de lekkerste dame blanche sinds mensenheugenis. Na twaalven laat ik mij zakken in een bad gevuld met bubbels. Ze ruiken naar appeltjes. ‘Allemaal anusbeestjes’, mompel ik.

Gent is helemaal top.