Ik loop door huis met mijn slippertjes aan. Gewoon om het gevoel van onze Eerste Vakantie Als Gezin (EVAG) wat langer vast te houden. En dat terwijl mijn tenen er dreigen af te vriezen door het gure herfstweer hier.
De EVAG begon een dikke drie weken geleden op Schiphol. Het verliep vlekkeloos. Douane geen probleem, alle vloeistoffen mochten mee en we amuseerden ons prima met het eten van chocola en croissantjes. Totdat we gingen boarden. De ING slurf kon nog rekenen op een doordringende miauw van Kiki, daarna werd de volumeknop omhoog geschroefd tot een dramatisch klinkend gehuil. De reden van dit alles had te maken met de veiligheidsriem waar iedereen aan moet geloven. Heus, Kiki. Het was voor je eigen veiligheid. Niet omdat mama en papa en al die Bulgaarse stewardessen met paneermeel op hun gezichten dat zo enorm grappig vonden.
Ik heb geen moeite als Kiki even moet ontladen. Het leven is ingewikkeld en dat geldt ook voor een wurm die nog maar net heeft geleerd dat een luier bah is. Krijsen, rood aanlopen en tranen eruit persen horen bij de leeftijd. Maar gebeurt het in een gesloten kist met honderdvijftig onbekenden, dan begin ik automatisch te zweten als een otter en na afloop bied ik mijn excuses aan. Als een lutser van een moeder die haar kind niet heeft weten stil te krijgen. FAIL.
De tussenlanding bracht de nodige rust. Kiki gaf zich over en hing nonchalant in haar buggy. Na twee uur van heen en weer wandelen op Boedapest Airport kon de reis richting Thessaloniki weer van start gaan. Kiki zat als een kleine reizigster op schoot vast aan de riem terwijl Hank de avonturen van Molletje op de laptop liet afspelen. De zweetplekken droogden langzaam op en mijn ingedeukte vertrouwen als soort van Fab Mom bloeide op als nooit tevoren. Ik kan dit! Ik kan vliegen met een kind van anderhalf! De intern gebalde vuist ging omhoog. Met licht mededogen hoorde ik hoe een moeder voor ons worstelde met haar kindje die krijsend te keer ging. FAIL. Ghehehe.
Je hoeft je helemaal niet te verontschuldigen voor het onophoudelijke gehuil van Kiki.
Als je economy class vliegt dan aanvaard je de aanmerkelijke kans dat je met een krijsend kind in je nek zit. Wil je dat niet, dan moet je gewoon business class vliegen.
Grinnik om het ‘gewoon’ van dxtr. Wel helemaal met hem eens.
Tenzij dat gezinnetje met vers kind geupgrade is naar business class. Dan maar gewoon de privé-jet.
Of in de file naar Frankrijk (want dat kan immers ook!)
Ik moet zeggen dat dan maar gewoon de privé-jet heel erg goed klinkt. We zijn zo gewoon gebleven, hè?
Whooo weklom terug heb updates gemist hier.
Bij de HEMA kun je voor 3 Euri de oplossing kopen voor een rustige vlucht: oordoppen.
En er zijn veeeeeel ergere dingen dan een krijsend kind tijdens een vlucht: ik kan me een Brabantse huisvrouwenvereniging herinneren ooit. Tegen dat lege gekakel kan geen kind ophuilen.
Mag ik dan nog daar tegenover een Russische huisvrouwenvereniging tegenover zetten? Eer die doorhebben dat niet iedereen business kan zitten of naast het raampje hadden we ook naar Mockba kunnen taxiën.
Had je vooraf al geoefend met de trein A’dam-Maastricht vv.?
Vier russen die denken dat een minikoelkast ook handbagage is. Twee indiërs die heel gezellig een zak met bijzonder geurende meuk eten. Huisvrouwen in het algemeen.
Echt waar, een huilend kind is niet het ergste.
Jullie hebben gelijk, allemaal! Ik moet duidelijk meer gaan vliegen.
*noteert Rusland, India en Maastricht*
Heerlijk, zo’n zomertour-arrangement. Met drie railrunners en dan in de eerste klas in de trein. Heb je, ongeacht het oorspronkelijke aantal treinstel-genoten, ineens heel zo’n treinstel voor je alleen. Stilte-coupé, of geen stilte-coupé.
Dag Kiki Foxy
Blij dat je genoten hebt van de welverdiende rust van je kersverse ouders. Wel grappig de afkorting die ze hanteren, EVAG. Burgertrut Eerste Klas (ook wel gewoon BEK) woont hier in DE scheldestad, ook wel afgekort als A’pen. Wat mij betreft mogen ze de ‘ weglaten en de hoofdletter gewoon afschaffen. Sinjoren in DE Sinjorenstad worden door andere Vlamingen de ‘dikke nekken’ genoemd. En terecht. Wanneer de meerderheid van de onverdraagzamen gaat stemmen op al wie blaft en niet kan kauwen en doorslikken, dan gaat BEK met plezier in NYC een beetje ‘rubbernecken’ of gewoon floaten in een zwembadje naar keuze. Laatst ging ik wat gal wegzwemmen in een dorpje wat volgens de laatste plaatsnaambordjes Braine l’Alleud heet. Vroeger was het gewoon Eigenbrakel in Vlaams Brabant. Grappig dat ik net daar tot rust kom, in mijn eigen braaksel. Je snapt wel dat jij veel wijzer en bewuster bent dan jouw buurlandje. Net iets te dicht bij Spanje en het Vaticaan, maar daarover leer je later meer in de lessen Pol&Soc. Dat is een afkorting die de academici hanteren om politieke en sociale wetenschappen te analyseren in muffe klaslokalen en onderkoelde aura’s. Ik hoop je weldra te mogen ontmoeten in een tuintje bij een Watergraaf. Als je durft je longen uit te schreeuwen dan knal ik simpelweg een lekkere dosis Ritalin door je maagkanalen. Dat schijnt nu helemaal in te zijn om de papa’s en mama’s even wat te ontstressen hier in de gekmakende verkeersellende. Gekke wereld hé meid? Ze doen maar op. Wij Griekse godinnetjes weten wel beter, niet? Dag lieve meid en tot ziens.
Vette smakkerd vol dna speeksel van je Burgertrut Eerste Klas, a.k.a. Tante Saar uit Halle van de beruchte kieskring.
The link in my name might help you prevent earaches during air travel. Blocking off with earplugs is not necessarily the best solution. I saw a creative dad once protect his child’s ears in a more unconventional way: he soaked two cotton balls in hot water, gently placed them in the ear without pushing them all the way in and partially blocked off the earshels with plastic cup. Because of the steam and heat, this was a good technique to counterattact the cabine air pressure situation that can cause earaches. Might be worth a try during your next VAGs. Good luck!
Apu says ‘Enjoy life because it is too blue to die. That is why we call it the blue planet’ :)