Afsluiter

Het jaar 2009 heeft weinig berichten van ons opgeleverd. De stukkies leken een beetje op te zijn. Het was een onrustig jaar, zei ik een beetje peinzend tegen Hank tijdens het avondeten. Kiki at weer als een bootwerker onze borden leeg.

Het kostte behoorlijk wat energie om alles draaiende te houden. Soms leek ik baangewijs wat uit de bocht te schieten, maar het werk kende zeker hoogtepunten. Het was best kicken om een wethouder jouw woorden te horen uit spreken, of dat je aangedragen werd voor een bonus dit jaar vanwege de inzet. Dan was er het schrijven aan mijn manuscript, wat geen begrenzing lijkt te kennen. Waar eindigt het, wanneer ben ik er klaar mee? Ik weet het niet. Het is een evenmin relevante vraag als wanneer ik klaar ben met opvoeden. Want dat kwam dit jaar ook eventjes om de hoek kijken. Daar zaten we ineens met een nukkig meisje waar soms geen land mee leek te bezeilen. Ja, eigen willetje, hè? En dan naar Hank wijzen. Zo was ik dus echt niet, vroeger.

Dan was er de aanslag op de gezondheid van mijn moeder. Nou is ze zo sterk als een bouwvakker op de amfetamine (tennis) en kan haar mentale toestand beton breken (klaverjassen). Maar toch. Een longemfyseem is here to stay. Dat dachten we ook van onze witte Duitser. Maar drie weken geleden hield onze vintage honymoon mercedes ermee op. Zomaar, zonder waarschuwing. De vlammen maakten het spectaculair voor omstanders om naar te kijken, maar mijn hart lag op de stoep.

Gelukkig bracht 2009 heel veel vrienden, IRL en online. Oude vrienden die weer terug kwamen naar Nederland, de beste vriendinnen ooit. Ze verwarmden het jaar met aandacht, reisjes en fijn eten samen. Zout der aarde. Maar het mooiste van 2009 was onze vakantie in Griekenland waar we omringd door olijfbomen, de zee, weirde onverstaanbare familieleden en een superhond, samen onze eigen gang konden gaan. Samen.

Zo stel ik mij 2010 voor. Altijd samen.