De eerste wonderlijke weken in Turkije waren achter de rug en Mek, mijn reisgenoot (tijdens onze reis was Mek zijn alias, vernoemd naar het tweede deel van het woord voor brood, het eerste woord wat we leerden in Turkije, ik heette Ek, een stuk makkelijker dan mijn echte naam; bovendien hilariteit alom als we ons voorstelden, of we wel wisten wat ‘ekmek’ betekent, nee, we hebben geen idee, vertel eens, nee echt? Wat een bizar toeval!) Mek dus, vond dat we te veel geld hadden uitgegeven aan treinen en bussen, we moesten maar eens gaan liften. De eerste lift was gelukkig van korte duur. Een vrachtwagen nam ons mee, we zaten opgepropt in de cabine, mijn benen vielen in slaap door de opgeproptheid, niet een beetje maar alle gevoel verdween geheel dus ik was blij toen we werden aangehouden door een groep soldaten. Het was op dat daar in het oosten van Turkije oorlog dus overal was het leger aanwezig. Ik sprong uit de vrachtwagen en zakte door mijn benen, ik had enkele minuten nodig om weer te kunnen staan.
En toen?
Ik verwen Kittekat altijd met de prachtigste cadeaus op moederdag. Een stofzuiger, een grote pan voor stoofvlees die ik echt nodig had en een tijdje terug een ijsmachine. Vooral met die laatste is Kittekat erg blij, ik maak bijna wekelijks zwaar chocoladeijs. Hieronder het recept.
Ha lekker, ijs!
Ik zal maar niet over mijn uiterst vermoeiende weekje met een nymphomane in Canada schrijven, daar houdt Kittekat niet van. Het was ook niet het mooiste of spannendste avontuur wat ik in Canada beleefde, wel het laatste: ik ben van haar weggevlucht, het werd mij te vermoeiend. In plaats daarvan zal ik vertellen over een suf avontuur wat ik een week hierna in Seattle beleefde.
Ik ben benieuwd
Ze komen niet zo heel vaak in het nieuws maar positief zal het meestal niet zijn. Zigeuners, of Roma, noem ze zoals je wilt, worden in verband gebracht met illegale criminaliteit en een bandeloze leefstijl maar bijna nooit wordt er een zigeuner veroordeeld: het beeld wat we hebben wordt gevormd door vermoedens, slechts weinig beschaafde mensen zijn ooit in een zigeunerkamp geweest en kunnen vertellen wat daar gebeurt. Van die weinige mensen ben ik er een en ik kan u slechts verklappen dat de dingen die daar gebeuren, ’s nachts gelukkig, het daglicht niet kunnen verdragen.
Spannend!
Op mijn zestiende ging ik voor het eerst met vrienden op vakantie. Met de trein via Munchen en door Joegoslavië, smerige bierscheten laten in een slaapcoupé in de zomerse middaghitte. Twee vrienden en twee vriendinnen gingen er mee en we campeerden onder een paar dennebomen aan het strand buiten het dorp tussen de Griekse scharrelhandelaartjes, mensen die ’s avonds nootjes en plastic rotzooi aan de toeristen probeerden te verkopen. Er was ook een man die kalamboki verkocht, geroosterde maïskolf.
Kalamboki
Zoals je in Nederland de paddentrek hebt zo heb je in Mexico de tarantulatrek. Als jonge gymnasiast, voordat ik een vroegtijdige schoolverlater werd en een leven als kansarme jongere besloot te gaan leiden fietste ik elke dag vanuit Castricum naar Alkmaar. Gedurende een korte periode, ik denk maar een of twee dagen, lag het stukje weg vlak na het Heiloër Bos, vlak voordat je bij de viaduct over de ringweg komt (waarvanaf we jaren later ’s nachts op de terugweg uit Parkhof na een punkconcert wel eens op auto’s zeken), dat stukje weg dus na het bos in dat ietwat vreemde misplaatste stukje platteland lag dan bezaaid met paddenlijken. Een extra laag asfalt waarover de schoolgaande jeugd met volle boekentassen achter op de fiets over heen glibberde.
En die tarantula’s dan?
