Als een oude kerel met zijn handen op zijn rug zo recreĆ«ert Kiki door de woonkamer. Ze loopt tegenwoordig ook achteruit met een grote grijns op haar gezicht. Of ze bochelt een stukje. Dan vouwt ze haar schouders naar voren, haar armen zo veel mogelijk tegen elkaar aan, handpalmen vooruit gericht, nek uitgestrekt met een ietwat kromme rug. Waarom ze dat doet, ik heb echt geen idee. Als ik het haar vraag dan zegt ze “Pakku”. Maar dat zegt ze over alles waarvan ze het juiste woord niet kent.
Jezus Garistus! Sinds april niet meer upgedate! Alsof ik niks meemaak! Alsof ik nergens meer een mening over heb! Ik! Ik, Hank, die geen mening zou hebben! Ik word gevreesd om mijn mening! Terecht! Op basis van pure willekeur ben ik het er niet mee eens! Ongeacht het onderwerp, ongeacht mijn gelijk! Prutswerk! Ga drukwerk maken als je het internet niet begrijpt! Wanneer kan ik met pensioen! Maar op mijn eigen blog ben ik stilletjes. Ssst.
Meer uitroeptekens!
Ik loop door huis met mijn slippertjes aan. Gewoon om het gevoel van onze Eerste Vakantie Als Gezin (EVAG) wat langer vast te houden. En dat terwijl mijn tenen er dreigen af te vriezen door het gure herfstweer hier.
(meer…)