Mijn poes, mijn poes. Je grote ogen volgden mij, ging ik toevallig naar de keuken om blikjes open te maken, kon je op schoot, kon je een kopje geven. Als een zacht lief bolletje pluis opgerold tussen mijn benen, tegen mijn borsten, zoentjes op je platte oren.
(meer…)
Amsterdam, mijn thuis. Een mooie heldere constatering. Om vervolgens de stad te vervloeken naar een diepe krocht van de hel. Zo besloot vrijdagnacht iemand om heel hard AHHHH te roepen in onze straat. Met zijn onderkaak hangend op de stoep, de amandelen zichtbaar. Dit herhaalde hij twintig keer. Mijn blonde lichaamshaartjes stonden stijf van angst en de adrenaline pompte lekker rond zodat ik elk moment kon vluchten. Vervolgens stommelde onze rechterbuurman op niet subtiele wijze de trap op, naar zijn bedje in de kamer naast ons. Slechts gescheiden door een gang van papieren muren. Het AHHHH geroep was inmiddels opgehouden. Maar ik lag nog in bed met een gefokt lichaam dat op zoek was naar een veilig onderkomen. In een boom of hol.
(meer…)
Een collega vroeg aan mij of ik soms ook naar het Rotterdamse Filmfestival ging. Ik antwoordde haar dat ik zo min mogelijk in deze stad wil zijn. Dus als het niet hoeft, dan ben ik er niet. Het floepte mijn mond uit. En viel een beetje vreemd. Beledigend voor de rasrotterdammer, dat begrijp ik. Een en ander zal recht moeten worden getrokken.
(meer…)
Goed nieuws. Het extreme farting process is tot een einde gekomen, de bulten op de kin zijn verminderd en geen enkel kledingstuk is strakker gaan zitten. De behoefte om een stokje in je mond te stoppen neemt af, de zenuwen kalmeren. Waarschijnlijk vond de baas dit een goed moment om mij een opdracht mee te geven. ‘Denk eens na over je pop, Kittekat.’
Ik had niet zoveel moeite om direct met een geweldig persoonlijk ontwikkelingsplan te komen.
‘Doe mij maar een managementscursus, baas.’
Hij lag helemaal in een deuk.
(meer…)
Een kwartier geleden hebben Hank en ik de laatste aflevering van Six Feet Under gezien na een marathon die op 2 januari dit jaar van start ging. Elk vrij moment ging hieraan op. Moest. Kijken.
Nu is het op. Dat was het dan. Nooit meer de familie Fisher.
Nu houdt niets ons meer tegen om permanent rond te gaan hangen in Second Life als Kittekat Minnelli en Hank Tantalus.
Iemand is er bijgekomen, sinds gisteravond na een welgemikte bevruchtingssessie op de bank. Ze klinkt hees en verleidelijk. Oh schatje, je weet dat je het wilt. Je wilt het zo graag. Zuigen, zuigen. Hmmm, ja harder, harder! Oh en ah’s. Het nicotineoffensief lijkt nu echt goed van start te gaan.
(meer…)
UPDATE: Lees hier hoe je op verschillende manieren het beste melkschuim kunt maken.
Schuim maken met zo’n stoomtuitje aan een espresso apparaat kan lastig zijn. Zeker als je een apparaat hebt dat niet echt een krachtige stoomblazer heeft. Je bent al gauw een paar minuten per kopje capuccino bezig. En het resultaat is niet altijd om over naar huis te schrijven: slap schuim dat na een minuut of twee geheel is ingezakt.
Het is natuurlijk wel leuk. Elke ochtend sta ik met plezier veel te vroeg op om een kopje capuccino voor mijn vrouw te zetten. Bonen malen, melk opschuimen, espresso maken, melk er bij, schuim er bij. Het is fijn om iemand zo blij te zien met een kopje koffie. Elke ochtend weer.
(meer…)
Er zit sinds 1 januari 2007 een blond belspelsletje, Sukke en een nieuwslezer in mijn hoofd. Afhankelijk van mijn stemming richten ze het woord tot mij. Deze stemming wordt nog steeds in bepaalde mate bepaald door mijn gebrek aan nicotine. Sukke is erg grappig – logischerwijs – en houdt de moed erin. Het kan altijd erger. Denk maar aan de kleine Afrikaanse kindertjes, zonder boterhammetjes om in de uitlaat van een auto te stoppen.
(meer…)