Met het chronische slaaptekort valt prima te leven. Het houdt je in het nieuwe levensritme, alleen breekt het op in de vakantie. Dan is er ineens wel tijd om elkaar af te wisselen zodat de een in bed kan duiken en binnen drie seconden uitgaat als een kaars in een sneeuwstorm. Het verfrist, een uur slaap. Het maakt mij weer in staat om samen met Kiki over de grond te gaan (race)kruipen, achter de bal van Nijntje. Maar het herinnert je er ook aan dat het tekort niet aangevuld gaat worden tussen nu en de dag dat je weer geacht wordt op kantoor te verschijnen. Over dat kantoor wil ik het eigenlijk nooit meer hebben.
Het venijnige virus wat je nietsvermoedend doet hollen naar de dichts bij zijnde toiletpot om daar al je ingewanden te deponeren heeft hier flink huisgehouden. Het begon met een zurig naar braaksel ruikend kind en eindigde met Hank op de bank en tussendoor lag ik voor pampus in de douchebak. Samen ziek zijn heeft wel iets.