Na een maand van op gevoel wat doen met kind, hier en daar aangevuld met kennis van familieleden, vrienden en het internet, werd het de hoogste tijd om naar het commerciele Walhalla voor de Opvoeder te gaan. Want de Kiki blijkt een geheel eigen wil te hebben die ook nog eens aan verandering onderhevig is. Zo ben ik in haar belevingswereld een zwart witte voedingsblob en is Hank een warm matras. De Bank begon haar wat te vervelen. NEHHHHHHHHHH, eg ne, neh, NEHHHHHHHHHH. Zo klinkt verveling door de mond van ons kind.
(meer…)
En dan mag je weer naar huis in Adolf met Hank en een klein bewegend ding wat veel wil drinken, slapen en poepen. Er gaat vloeistof in, er komt gele niet ruikende substantie weer uit. De Kiki komt uiteraard zonder een handleiding. Alles draait in dit gezelschapsspel om de interactie tussen moeder, vader, omgeving en kind.
(meer…)
Mobiliseren staat synoniem voor schuifelen als een reumatische oma wiens botten op het punt staan te vermorzelen. Had je maar meer melk moeten drinken. Eenmaal in beweging gaat het nog wel, maar dan ben je aangekomen in de badkamer en gaat alles plots draaien en verandert het afvoerputje in een zwart gat.
(meer…)
Zo lig je onderkoeld geraakt in de recoverykamer onder een warme plaat bij te komen, terwijl de verpleegkundige vakkundig een lekkere spuit met een opiaat in je been zet. Vervolgens kom je weer op de kraamafdeling terecht, nu met een kindje buiten de buik. Op zaal liggen met drie andere keizersneemeisjes kent zo zijn eigen dynamiek.
(meer…)
Over hoe een vrouw een geboorte ervaart zijn boeken en blogposts genoeg geschreven. Minder is er bekend over hoe het voor een man is om naast zijn pijn lijdende vrouw te zitten, soms uren lang. Laat ik maar eens in deze publicatieleemte duiken al weet ik dondersgoed dat niemand er iets aan zal hebben. Elke geboorte is, heb ik mij laten vertellen, anders, net zoals elke man. Het zal dus een persoonlijk relaas worden. Ik ben van plan om hierna voorlopig te stoppen met schrijven over kinderen krijgen en hebben, de reacties van sommige mannen worden mij te gênant. Het gekwezel is erger dan dat van mijn moeder. Van mijn moeder echter kan ik het wel begrijpen, daar krijg ik geen krampen van plaatsvervangende schaamte van en daar ga ik niet van over mijn toeren waar mijn kleine uk weer van schrikt, waar wij allemaal weer ongelukkig van worden. Na deze post over de geboorte, voornamelijk bedoeld om aanstaande vaders een beetje gerust te stellen, probeer ik gewoon weer een nerd te worden.
(meer…)
Dit is de blote waarheid, niets anders dan de koude harde werkelijkheid. Het moet gezegd worden. Alle voorbereidingen in de wereld, alle yoga puflessen en alle geruststellende woorden van vrouwen die je voorgegaan zijn, worden waardeloos op het moment dat je een perswee ontmoet.
‘Hallo, ik ben de perswee.’
‘Ha..Mwaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah’.
Dat was de verdrinkingskreet.
(meer…)
