Laatste dag van de week. Afspraken worden verzet, de kantoormensen rennen heen en weer en terwijl we twaalf miljoen euro aan subsidiegeld narekenen, bekruipt mij een gevoel van bevreemding. Wat ben ik hier nou aan het doen. Hoorde ik niet gewoon weer in het zwembad te dobberen, na te genieten van zoiets moois wat ik twee keer heb mogen meemaken?
(meer…)
De bruiloft draaide zich meerdere malen af door mijn hoofd. Dat hoofd stond niet goed, kan ik mijn dertien trouwe lezertjes nu toevertrouwen. Ik vermoed dat ik de schroeven heb laten liggen in de discotaxi. Al tollend wankelde ik vorige week zondagmiddag tussen de wc en het bed. Hank haalde een wonderkwark (met stukjes perzik) om weer wat voedsel terug in mijn maag te krijgen en ik vond op even miraculeuze wijze een strip met pillen die verdere braakneigingen onderdrukken. Mijn ogen hervonden evenwicht en de taak om mijn tas vol te stoppen met bikini’s en slippers leek weer wat eenvoudiger. Een paar uur later liepen Hank en ik door de paspoortcontrole van Schiphol naar ons Air Malta vliegtuig, bestemming Gozo.
(meer…)
En ik had precies op tijd tram 10 gehaald om vijf over negen alleen er stond Surinameplein op in plaats van Zoutkeetgracht en de kaartjescontroleur keek erg treurig want er is een stroomstoring en hij kon mij echt niet tot de Haarlemmerplein brengen want we zouden uiteindelijk stranden in de Helmersbuurt waarna ik als een grote zenuwknoop een bloemenwinkel inholde en vroeg om een telefoon zodat ik een taxi kon bellen naar de kapper die mij zou stylen, krullen krullen wilde ik en ik ga zo trouwen dus ik wist het nummer niet meer van de taxicentrale en ik had ook geen telefoon want die was geblokkeerd.
Gelukkig was het bloemenmeisje een beetje doof.
(meer…)
Na weer een idiote drukte op werk in de haast mijn telefoon uitgeschakeld. Waarna ik spontaan drie keer vier verkeerde cijfertjes intiepte: telefoon geblokkeerd. Alle administratiemappen uitgeplozen, geen fukcode te vinden.
(meer…)
Liefdadigheid daar doe ik dus niet aan. Zoals de wijze hexx ooit zei: geluk is een keuze. Dan hadden die kinderen verdomme hun ouders maar niet moeten verliezen, toch?
Maar goed. Omdat ik het zo’n mooi affiche vind, hier toch wat links naar Dickey weeshuis, de kinderen in Dickey weeshuis, de bouwplannen voor het nieuwe Dickey Weeshuis, uitleg over hoe je Dickey weeshuis kan helpen, het benefiet voor Dickey weeshuis, en nog twee links.
And all this information is also available in English.
De vellen vallen in vlokken van mijn neus. Mijn knalrode kokkerd. Hardstikke leuk, ontvoerd worden door je vrienden, vroeg de volgende ochtend uit een vliegtuig springen en vanaf iets minder vroeg in de ochtend bier drinken bij een keet naast een hangar. In de waddenzon. De kater is inmiddels verdwenen.
De mooie herinneringen zullen voor altijd blijven maar ik hoop toch echt dat die witte vleesbril op mijn rode kop van zeer tijdelijke aard zal blijken te zijn.
(meer…)
De verzekeringspapieren van Hank. Zou springen uit een vliegtuig met zes vrienden gedekt zijn?
(meer…)
Al-Zarqawi is geëlimineerd.
(meer…)
Aangezien het een beetje moeilijk voor te stellen is dat ik in feite een hooligan ben en dus niet helemaal spoor, bij deze een foto om het te bewijzen.
(meer…)
Sommige mensen gaan dus een weekendje shoppen in London, anderen blijven thuis. Poes en ik in dit geval. Poes heeft niks anders gedaan dan nóg dikker worden, ik heb tevergeefs geprobeerd linux geïnstalleerd te krijgen op virtual pc voor de mac. Uren lang heb ik getuurd naar een extraam traag bewegend balkje wat telkens aangaf hoe lang het nog duurde voordat de volgende installatiepoging mislukt was.
(meer…)
Het snot wat ik uit mijn neus verwijderde in de badkamer van het Kensington Close hotel was zwart. Zo zwart dat ik het niet durfde op te eten. En dat zegt wat over mij! Nadat ik donderdagavond ontvoerd werd naar Eindhoven om daar met gillende vriendinnen gehuld in oranje boa’s en toeters naar Nederland – Mexico te gaan, begaven Kat & Kit nogal brakjes de volgende ochtend de reis naar Londen.
(meer…)