Rouwen is een ritueel waar je in moet zien te komen. Ik wist al snel wat voor mij ging werken. Het heeft met herhaling te maken, eentje zonder einde. Zo lijkt het wel. Maar dat is schijn. Er komt een moment waarop je beseft dat het ritueel geen grote rol meer speelt in je leven. Het is verworden tot een uitgeklede versie van de eerste avonden waarop ik tot een bal in bed lag opgerold, de pijn verkrampingen gaf tot op het bot en mijn fluisteringen gericht waren naar het oneindige. Hij luisterde en gaf raad, troostte mij geluidloos. Heel soms praat ik nog met Ralph. Hij glimlacht wat. We weten dat het goed zit. Tot het moment waarop je overvallen wordt met een bericht.
(meer…)
