Vandaag is het negen jaar geleden dat ik ‘ja’ zei tegen Ralph. De dag van de bruid & bruidegom is goed gedocumenteerd. Er staat in de kast een giga fotoalbum dat minstens tien kilo weegt, ergens in een doos liggen nog zeker twintig dvd’s met een verslag en dan is er nog mijn geheugen.
toe maar
Op deze katerige zondagmiddag deed ik zo min mogelijk, uiteraard, hetgeen wat lastig is met een kind van bijna vier. Kleuters willen dingen doen. We hadden al geschoffeld in de tuin, met een stuiterbal naar elkaar gegooid en een ad hoc kleuterspel (iets met een bal gooien, er achteraan rennen, schaterlachen, er voor zorgen dat papa hem nét niet te pakken krijgt en engelsklinkende klanken uitstoten) gespeeld; ik wilde nu echt even rust. Op de bank liggen. Die laatste activiteit, op de bank liggen, hebben we gefilmd. Het is een film geworden over wormpjes in bakjes, en zaken die buiten beeld zijn zoals konijnen en ontkledende vrouwen. Ja, je interesse is gewekt.
Een konijn?
De zondag is bestemd voor doen-dingen. Ik houd niet van te lang vegeteren in een huis waar bijvoorbeeld de badkamer een week niet gepoetst is. Er draait een wasje, de keukenvloer is geboend en ik heb met het kind een toren of twee gebouwd. Ik moet dan de neiging onderdrukken om wederom een sopje te maken en naar de badkamer te sjokken. ‘Neem nou eens een werkster, die kunnen dit soort dingen veel beter en sneller’, denk ik. Maar ja. Dat vergeet ik dan weer op maandag. ok dan

Woensdagochtend is het zover. Het peutertje dat haar carriere op de peuterspeelzaal begon als een obstinaat wezen, haar protesten uitend door dramatisch op de vloer te gaan liggen als er iets van haar verwacht werd, dit kind nadert de leeftijd van vier. En dat betekent wennen op school. Een echte, met grote ramen en heel, heel veel kinderen.
zo hee, spannend