Hoi Ralph,
Ik neem aan dat je ook gewoon dit blog volgt, in onze zelfbedachte hemel. Wifi op wolken, glimmende Macbooks voor iedereen. Hier gaat alles goed. Kiki, mooiste dochter ter wereld, probeert een ochtendtukje tegen te houden door middel van hand-oog coordinatieoefeningen. Heel vervelend, want dat betekent dat ze de speen uit haar mond kan halen om wat te mekkeren. Jij hield ook niet van slapen, verspilling van kostbare tijd. Er was ook zoveel te doen; naar feesten gaan, praten en nadenken over het leven, van elkaar houden en (veel) ruzie maken. Het was ons leven samen, van tieners tot begin dertigers. Wat was je vaak een irritante betweter. En ik een onzekere trien. Maar die mensen doen er niet meer toe, ze zijn inmiddels herinneringen geworden.
(meer…)
UPDATE: onze kast staat in de movisi galerij!
De muren zijn geverfd, de kasten staan, (bijna) alle lampen hangen, de boekenkasten staan op hun plek en zijn gevuld, de tafel wordt gebruikt om aan te eten, de loungebank in de tuin doet het goed, Kiki heeft een nieuw bedje en slaapt tegenwoordig in haar eigen kamer en de vloer die begon dit weekend ENORM te bobbelen. In de hal ontstond in twee uur tijd een heuvel van maar liefst 15 centimeter hoog. Was het huis ineens toch niet meer klaar.
(meer…)
Op loze momenten – Kiki ligt in bed te doen alsof ze slaapt of tijdens een lunchpauze op het werk – wil ik weleens nadenken over mijzelf in deze nieuwe toestand. Zestien weken zijn voorbij gegaan, zestien weken waarin ik een permanente rol vertolk als moeder. Je eigen kind meemaken, zien groot groeien, horen huilen en voelen doet eigenlijk alles en niets met je. Ik ben nog steeds mezelf, namelijk. Er heeft zich geen metamorfose voltrokken in een andere persoonlijkheid. Ik sta niet vaker achter het aanrecht dan anders. Maar alle emoties gekoppeld aan het kleintje komen drie keer zo hard aan.
(meer…)
Voor de niet nerds, aan het eind van dit stukkie een recept.
Zo. Apple heeft wat nieuwe speeltjes. Natuurlijk de iPhone, ik blijf maar twijfelen of ik hem moet kopen. Kittekat heeft sinds kerst al zo’n ding en zij is er nog steeds blij mee. En ik blijf hem eigenlijk ook te gek vinden. Er zit een redelijke browser op, syncen met kalenders, contacten en dat soort dingen gaat als vanzelf, je kan er mee bellen, sms-en werkt als chatten en dat is soms erg handig, mail kan je ontvangen en makkelijk versturen. Alleen vind ik het een vrouwending. Dat is niet neerbuigend bedoeld, ik wil er alleen maar mee zeggen dat hij veel te groot is voor een broekzak maar juist helemaal goed voor een handtas: echt een flink ding is het, zodat hij makkelijk te vinden is tussen alle zooi die nu eenmaal in zo’n tasje moet zitten. Bovendien geeft hij heel veel licht als ie overgaat. Misschien moet ik een jaartje wachten tot de iPhone Mini uitkomt.
(meer…)
De dokter met kapot brilglas – bij elkaar gehouden door een plakbandje – knijpt eens hier en drukt eens daar. Kiki rolt als een volleerde circusattractie van haar rug naar haar buik. Hoofdje omhoog, stralende ogen. Hank, ik en de dokter roepen tegelijkertijd ohhhhh en ahhhhhh, wat GOED. ‘Nou, dat is een beweeglijke kindje, snel in de ontwikkeling.’ Wij knikken trots. Of we nog vragen hebben. Jazeker. Een essentieel onderdeel van Kiki begrijpen we niet: haar slaapritme.
(meer…)
