Voor het eerst in zo te zien een jaar was ik weer eens bij de kapper. En bij de kapper hoor je roddels. Ik werd geknipt door een Surinaamse man die door een van zijn collega’s gevraagd werd of hij vanmiddag mee gaat een biertje drinken. Nou, daar had hij helemaal geen zin in. Die collega die blijft maar lullen en hij zegt de raarste dingen. Zo had die collega in een of ander geschiedenisboek een pracht van een roddel gelezen, waarschijnlijk ergens tussen een paar regels door.
Het zwarte bos heeft last van spammers. De boswachter heeft dus besloten om het nutteloos te maken voor spammers om te reageren. Dat is een wezenlijk andere benadering dan de meeste spam-bestrijdings tools, die maken het voor iedereen ingewikkelder om een reactie te plaatsen. Reacties moeten ineens aan regels gaan voldoen of de gebruiker moet JavaScript aan hebben staan. De boswachter heeft eens nagedacht waaróm spammers eigenlijk spammen. Het antwoord daarop is heel simpel: door te spammen zorg je er voor dat jouw site hoger komt te staan in de zoekresultaten. De boswachter heeft toen besloten om het Zwarte Bos gewoon in zijn geheel te verwijderen uit alle zoekmachines, dan heeft spammen gewoon geen zin. Dat blijkt dus een stuk lastiger te zijn dan je zou denken, sterker nog, het lijkt gewoon onmogelijk te zijn om sites helemaal te verwijderen uit de index van zoekmachines.
De Daily Mieuw is nu een paar weken online en de stathoerprogramma’s doen hun werk. Daar zijn inmiddels wat interessante statistieken uit gekomen. Het aantal bezoekers mag op zich natuurlijk met een factor tien omhoog, om te beginnen, maar dat gaat wel lukken, denk ik, de content is gewoon goed, men moet de site alleen nog even weten te vinden. Bezoekersaantallen zijn op zich niet het interessantste van de statistieken. Interessanter vind ik bijvoorbeeld het gedrag van de verschillende zoekmachines.
Zwangerschapsverlof is mede bedoeld om lijstjes te schrijven, babyforumleden af te zeiken – moehaha, zij gaat nu al met week 30 babykleertjes wassen en gebruikt azijn als wasverzachter -, plotselinge wallen onder ogen te zien opkomen en je in te lezen over hoe je een baby het beste kan vormen naar jouw hand. Zo scharrelde ik vrijdagmiddag rustig naar de dvdboer om een opvoedkundige beeld- en geluiddrager te huren. De documentaire Jesus Camp wat ingaat op born-again christelijke kinderen leek me wel wat. Handig om te weten hoe kinderen worden opgevoed tot kleine soldaten van god, zodat je deze valkuil kan vermijden.
EN WE HEBBEN EEN WINNAAR! Mijn zwangerschapsverlof is bij deze ingegaan, na een dag van hard werken aan een overdrachtsdossier, uitdelen van soesjes en ordenen van mappen met papieren. Dat ik het in een stuk gehaald heb, mag een klein wonder heten. Zo stond ik gisterochtend op de Jan van Galenstraat, na te denken waar in hemelsnaam het gebouw ook alweer moest staan waar ik een overleg had. Het gebouw was weg, zo leek het. En de ochtend was al niet zo best begonnen, met een bloeding en een huilbuitje als ik dacht aan de hoeveelheid werk die ik nog moest verrichten, alsmede alle overleggen waar ik nog aan moest deelnemen. Ik ging maar lopen, waarschijnlijk de verkeerde richting op want dat doe ik meestal.
Dat is een flinke hoeveelheid chocola wat ik van mijn zorgverzekeraar krijg, dacht ik nog optimistisch toen ik met de kraamdoos onder mijn arm uit het postkantoor liep. Thuis aangekomen wachtte ik netjes op Hank. Samen maakten wij de doos open en de inhoud viel wat tegen, moet ik zeggen.
Eindelijk weer een weekendje naar ons geliefde Antwerpen. We zouden donderdagmiddag vertrekken maar een of andere onverlaat had een zijraam van Adolf ingeslagen en de radio er uit gehaald. Dus in plaats van luisteren naar het prachtige geluid van de acht cilinders van Adolf, we luisteren namelijk bijna nooit naar de radio, zaten we glas te vegen en de garage te bellen. En in plaats van donderdag kwamen we vrijdag aan, en in plaats van met de auto kwamen we met trein wat op zich wel meeviel als je de R&B fans tussen Den Haag en Rotterdam die meezongen met hun mobiele telefoontje en de ontspoorde familie die non-stop aan het brullen was vanaf Rozendaal tot Amsterdam Centraal even buiten beschouwing laat. Met de trein naar Antwerpen kan dus ook, we zullen het onthouden, mocht er ooit weer eens iets mis zijn met Adolf.
april 2012 maart 2012 oktober 2011 juni 2011 april 2011 maart 2011 september 2010 mei 2010 april 2010 maart 2010 januari 2010 december 2009 november 2009 oktober 2009 september 2009 juli 2009 juni 2009 april 2009 maart 2009 februari 2009 januari 2009 december 2008 november 2008 oktober 2008 september 2008 augustus 2008 juli 2008 juni 2008 mei 2008 april 2008 maart 2008 februari 2008 januari 2008 december 2007 november 2007 oktober 2007 september 2007 augustus 2007 juli 2007 juni 2007 mei 2007 april 2007 maart 2007 februari 2007 januari 2007 december 2006 november 2006 oktober 2006 september 2006 augustus 2006 juli 2006 juni 2006 mei 2006 april 2006 maart 2006 februari 2006 januari 2006 december 2005 november 2005 oktober 2005 september 2005 augustus 2005 juli 2005 juni 2005 mei 2005
