De dag van de bruiloft van Rose en Paul.
Psycho Barbara is ‘m gepeerd.
Paul consulteert zijn vader in de gevangenis.
Snode plannen worden gesmeden.
‘Will, my son…we need to talk’
Munson kijkt zorgelijk. Zijn nephaar ruig naar een kant gekamt. Denkrimpel.
‘What’s wrong?’
Will, de uberloser, probeert wederom te acteren. Zware misrekening.
‘Son, you have to call your mother. I wouldn’t ask….
GRKGFDHVBKM krrg. Pif.
Beeld op zwart! Zwart!!
Is het nou godverdomme eens afgelopen met dat geslijm bij die schijtamerikanen? Donner, lees de godverdomde disclaimer, klootzak!
Goede plannen weer van meneer Donner. Zullen we ook maar een beloning uitloven aan iedereen die een ander op verdachte uitspraken betrapt? Een actieve banadering van de burger door de Nederlandsche Stasi lijkt me noodzakelijk.
Wie heeft toch die handige borden op Amsterdam CS geplaatst waarop de actuele vertrektijden van de trams staan? De man (m/v) is een groot kunstenaar. Volgens mij is het nog best ingewikkeld om die dingen zo neer te zetten dat de info nergens vandaan te zien is.
Het is mooi geweest. Aan alles komt een eind. Afscheid doet pijn. Wie mooi wil zijn moet lijden.
Wij trekken ons terug. Niet omdat we onwillig zijn, in tegendeel. Maar omdat het oog, de ogen, ónze ogen, ook wat willen.
In die nieuwe fluistertrams in amsterdam heb je beeldschermen waar telkens dezelfde onzin getoond wordt. Zonder geluid natuurlijk; die trams fluisteren zo hard, je zou er toch niks van verstaan.
Ik zat net dus in zo’n tram en keek een beetje heen en weer van de reclame buiten naar de reclame binnen. Mijn oog viel weer eens op die belachelijk lange reclame van de smeris over dat andere nummer dan 112 dat je moet bellen als je niet direct vermoord wordt. Die reclame duurt zo lang – pas aan het eind wordt het nummer even getoond – dat iedereen het filmpje inmiddels wel kent, maar niet het nummer. Zo lang zittten mensen meestal niet in de tram.
Maarrrr…
Maneschijn, wolkeloze nachten. Een kakkerlak trippelt over de houten vloer van de slaapkamer.
She can leet
Nowhere but op het toilet
Een scheet
Ik heb ooit iets over de turbojugend geschreven. Iets als, turbojugendmannetjes dragen strakke spijkerjekkies met daarop de afbeelding van een lederen pet en, ook al zien ze er uit als homo’s, ze zuipen totdat ze kotsen. Zoiets dus.
Omdat iedereen zo aan mijn kop zeurt dat ie ze wil zien, alstublieft, de vakantiefoto’s.
En nu wel hardop ‘Oooh‘ en ‘Aaah‘ roepen, anders heeft het naar mijn idee weinig zin.
Patty is een pittige brunette, altijd op zoek naar de laatste nieuwtjes, de hotste plekken en religieus getinte bijeenkomsten. Patty is in haar prille twintiger jaren haar journalistieke loopbaan begonnen als interviewster bij de Viva. Maar vele light en lekker recepten en modestilistische handelingen later is zij haar werkterrein gaan verleggen. Zo heeft zij voor Hart van Nederland baanbrekende reportages gemaakt met een ongekend emotionele diepte. Hier en daar maakt zij een culturele uitstap in de vorm van productiewerk voor onafhankelijke filmhuizen. Zo is haar persoonlijke stempel te zien in het juweeltje Anne zegt Vaarwel; een docufilm die het goed deed in de beter bekende filmhuizen in Almelo tijdens de zomer van 2002.
Patty droomt ervan om ooit in-depth portretten te doen voor de commerciële televisiestations. Haar voorbeeldvrouw is de Amerikaanse tragisch te jong gestorven Marilyn Monroe. De glamour, het pathetische en het mysterieuze doet haar nieuwsgierigheid stijgen en haar wangen kleuren. Maar ook Linda de Mol heeft zij hoog zitten.
“Een ondernemende sterke vrouw die zich niet zo makkelijk laat kisten, dat doet wat met mij.” Aldus verzuchtte Patty die nu exclusief voor Hankenkittekat.nl op pad is gegaan, het land in. Op zoek naar interessante mensen.
Hank inspecteert mijn outfit. Knikt goedkeurend. Maar ik zie een flikkering van twijfel. Het net nieuw gekochte donkerpaarse wikkelvestje moet uit. Zijn ogen glimmen.
‘Ik neem je zo aan’.
Neen, meneer Van Aartsen. Het is niet gevaarlijk als mensen hun ongenoegen laten blijken over het beleid van iemand. Het is gevaarlijk daar niet inhoudelijk op in te gaan. En voor het gemak de aandacht lekker af te leiden. Door te janken dat de situatie gevaarlijk was. Lees de disclaimer, meneer!
Phnom Penh lijkt wel wat op Amsterdam. Je hebt er leuke cafétjes, goede restaurannetjes, zwervers, erg veel luidruchtig aanwezige taxichauffeurs en wat criminaliteit. Het is ook een stad in ontwikkeling.
De verschillen tussen de overeenkomsten zijn overigens best wel groot.
Na vier weken van happy pizza’s, palmbomen, go-go bars, massagraven en cocktails is het best wel wennen om weer terug te zijn in Nederland.
april 2012 maart 2012 oktober 2011 juni 2011 april 2011 maart 2011 september 2010 mei 2010 april 2010 maart 2010 januari 2010 december 2009 november 2009 oktober 2009 september 2009 juli 2009 juni 2009 april 2009 maart 2009 februari 2009 januari 2009 december 2008 november 2008 oktober 2008 september 2008 augustus 2008 juli 2008 juni 2008 mei 2008 april 2008 maart 2008 februari 2008 januari 2008 december 2007 november 2007 oktober 2007 september 2007 augustus 2007 juli 2007 juni 2007 mei 2007 april 2007 maart 2007 februari 2007 januari 2007 december 2006 november 2006 oktober 2006 september 2006 augustus 2006 juli 2006 juni 2006 mei 2006 april 2006 maart 2006 februari 2006 januari 2006 december 2005 november 2005 oktober 2005 september 2005 augustus 2005 juli 2005 juni 2005 mei 2005
Dear Matt “goats penis” from Ass.
Je cv op het net zetten is een uiterst linke zaak.
Het is niets voor mij om maatschappij kritisch te doen maar toch.
Mijn geestelijk evenwicht wordt bewaakt door mijn dromen.
