Hoe verder de vakantie vordert hoe duidelijker het voor mij wordt dat ik geboren ben in een verkeerd lichaam. Ik ben een transfinancieel: iemand die is geboren in het lichaam van iemand die moet werken maar eigenlijk een miljonair is. Daar is vast wel een potje voor ergens, kom maar op met die subsidie.
(meer…)
Gemoedelijk wandelde ik vandaag met Kiki in de buggy door de straat, richting de videotheek om lid te worden. Dat is voor mij een teken dat je best ingeburgerd raakt in de buurt. We moesten eerst een handjevol zwetende blanke mannen van rond de dertig jaar voorbij laten gaan.
(meer…)
Op het moment dat ik op de bestelknop wilde klikken zei Kittekat dat ik misschien toch even moest wachten, wellicht was haar paspoort verlopen. En had Kiki niet ook een paspoort nodig? Ach, die villa met zwembad in Gozo is morgen vast ook nog wel te boeken, dacht ik. We zitten nu dus al een week vakantie te vieren in eigen land, in een prachtig appartement in een oude polder in Noord Holland, thuis dus, zelfs leuke vakantiehuisjes in Nederland waren niet meer te krijgen.
(meer…)
Top: niet te groot, makkelijk bellen, makkelijk sms’en, sms ziet er uit als chat, foto’s mailen, aangepaste layouts kunnen maken als dat nodig is, mijn online fotoarchief (lees: foto’s van Kiki) bekijken als ik buiten sta te roken, even kijken of er iets in het Zwarte Bos gebeurt (ook als ik sta te roken), perfecte synchronisatie van contacten en kalenders (waarom kunnen andere telefoons dat niet?? Zo moeilijk kan dat toch niet zijn? Als ze dat eens hadden opgelost dan had ik nu geen iPhone, synchroniseren vind ik noodzakelijk, en nee, goed synchroniseren kon tot nu toe niet met een Mac en een telefoon), Lightroom herkent mijn telefoon als een camera dus de fotootjes die ik er mee maak kan ik goed beheren (ik maak er zelfs kiekjes mee, dat had ik nog nooit met een telefoon gedaan), Visual Voicemail zou enorm heersen als ik wat vaker gebeld zou worden en de telefoon eens niet opnam en de user interface is werkelijk briljant.
(meer…)
Ik zit tegen de Bank aan op de grond, een bakje met cornflakes en melk in mijn hand. Even bijkomen van het gegeven plots in een dolle dwaze zaterdag terecht te zijn gekomen. Een mierenhoop van vrouwen al graaiend door bakken en rekken, terwijl een meneer door een microfoon bleef herhalen dat we nog tien minuten de tijd hadden om nu six feet under of de soprano’s niet voor honderdnegenennegentig maar voor honderdzestig euro te kopen, DOEN mevrouwtje! Kiki kijkt ondertussen naar mij met grote ogen. Haar blik volgt de lepel richting mijn mond. Ik neem een hap en ze blijft mij nieuwsgierig gadeslaan. ‘Je dochter is aan het bedelen, Hank.’ Hij knikt trots. Kiki verkeert momenteel in het poezenstadium.
(meer…)
In tijden van stress of als ik lang achter elkaar ritjes maak in achtbanen, schiet het vaak in mijn rug. Dat is een opa uitdrukking en zeer van toepassing op mijn situatie. Ik loop dan stram en bukken gaat moeilijk. Wat best onhandig is als Kiki ’s ochtends met stralend hoofd eist dat ze uit haar bedje getild wilt worden. Kind, dat kan je best zelf. Ik vermoed dat ze ook haar melk kan klaarmaken in de magnetron. Het is gewoon een erg slim meisje. Zo lang mogelijk gebruik maken van haar status als baby. In ieder geval doet het pijn, mijn rug. Als een opa beweeg ik mij naar therapie. Om eindelijk eens te werken aan een betere houding, een glimmende wervelkolom en mee verende bekkenbodemspieren.
(meer…)