Vrijdagavond, een plein tegenover de wolven in Utrecht. Volgens mij is het hier. Hank wijst naar een dieproze neonverlichte ruimte met stroboscoop flikkering en een gezellige minimalistisch technodreun. Vriend Wessel opent de lange glazen deur van zijn nieuwe atelier en we staan onmiddellijk op vertrouwde grond.
(meer…)
Ik zal een jaar of 20 geweest zijn. Ik had twee maanden op een zeilbootje gepierewaaid door Griekenland met een goede vriend. Inmiddels lag het bootje weer in een haven en wij in het bos. Daar sliepen we in de open lucht, onder knoestige eeuwenoude bomen naast een ijskoud stroompje, tussen de Griekse punks, junks en hippies, op een geheime lokatie die nog niet door het massatoerisme was ontdekt, geen idee of dat nu nog het geval is maar ik wil het risico niet nemen om hordes barbaarse Nederlanders die kant op te sturen dus ik noem de naam van dit eiland niet. De perfecte plek om lowbudget te leven en te zuipen. De meeste dagen was er wel iemand die een groot eenpansgerecht kookte in de roestige pan op het houtvuurtje.
(meer…)
Ik kan weer op volle sterkte niks doen. Ik heb net mijn nieuwe hangmat opgehangen in de achterkamer, tussen de boeken, naast de beelden van een rustige Utrechtse Boeddha en een Psycho-Boeddha uit Afrika. In Griekenland hing ik hele dagen tussen twee olijfbomen, luisterend naar het geritsel van de bladeren boven mij, een beetje slingeren af en toe, kijken, mijmeren. Hier mijmer ik met het geluid van een autovrije en een voetbalvolle zondag op de achtergrond. Af en toe een tram die de bocht om piept en een constante opsomming van Italiaanse namen, aangevuld met constructief commentaar van Kittekat, mijn schatje, die ik perfect kan zien liggen op onze gigantische rode bank hier vanuit de hangmat.
(meer…)
De woensdagochtend bestaat uit een korte heldere droom waarin ik ons kindje in mijn armen krijg van Kit. Het babietje is slap, het buigt alle kanten op. Ik leg het voorzichtig op de bank neer en loop naar een kamer waar Kit staat te praten met iemand. Ik zeg hardop ja maar, dit kan helemaal niet. Dit moet een droom zijn want ik ben nog niet bevallen, dat weet ik zeker. En ik ga weer terug naar de baby die nu wat steviger en ronder is. Mijn kindje, denk ik.
(meer…)
In tijden dat er zulke spannende, ingrijpende dingen gebeuren ga ik af en toe eens terugdenken aan de mooie dingen in het leven die ik heb meegemaakt. En dan niet persé aan dingen uit een ver verleden, want zo goed was het allemaal nu ook weer niet, vroeger, toen alles nog beter was. Nee hoor, dan denk ik aan de mooie dingen die we een week geleden nog aan het meemaken waren op vakantie in Griekenland. Wat zal ik later mooi kunnen vertellen aan ons ukkie hoe ontzettend lekker we drie weken lang helemaal niks hebben gedaan, aan ons ADHD ukkie, tsjee wat ging die tekeer tijdens de laatste echo, schoppen, slaan, draaien, headbangen, of wilde het ons laten zien hoe ontzettend blij het is met ons als ouders: “zo ontzettend tof dat ik jullie als papa en mama heb maar ik kan nog niet praten dus ga ik me maar even aanstellen, straks ga ik gewoon weer niks doen want daar hou ik ook van.” Of bijna niks, deden we in Griekenland. We zijn twee keer in Adolf gestapt om een kort ritje te maken. En verder hebben we in de hangmat gehangen en af en toe in de hangmat geschommeld. En toch zal ik daar lang over kunnen vertellen, over dat niks doen.
(meer…)
25 juli 2007: Er zit nu een bolletje in mij. Het bolletje is aan het delen, groter aan het worden.
(meer…)